Հրեաները չհասկացան Բարի Հովվի մասին առակը: Եվ այդժամ Հիսուսը ուղիղ, առանց ակնարկների խոսեց Իր մասին: Նա սկսեց այս խոսքերով. «Ես եմ ոչխարների դուռը»:
Այդ ժամանակ Պաղեստինում ոչխարների երկու տեսակ փարախ կար: Գյուղերում ու քաղաքներում ընդհանուր փարախներ կային, որոնցում ոչխարների հոտերն անցկացնում էին գիշերները:
Նման փարախներն ունեին ամուր դռներ, որոնց բանալին դռնապանի մոտ էր:
Իսկ երբ ոչխարները հեռու բլուրներում էին տարվա տաք եղանակին ու գիշերը չէին վերադառնում գյուղեր ու քաղաքներ, նրանց տանում էին բլուրների լանջերին պատրաստված փարախները: Այդ փարախները բաց երկնքի տակ էին և պաշտպանվում էին միայն պատով, որի վրա անցք կար. դրա միջոցով ոչխարները կարող էին դուրս գալ ու ներս մտնել: Եվ նրանցում ոչ մի դուռ չկար:
Գիշերներն ինքը՝ հովիվը, պառկում էր մուտքի մոտ, և ոչ մի ոչխար չէր կարող դուրս գալ, այլապես հովվի վրայով պետք է անցներ: Բառացի իմաստով՝ հովիվը դուռ էր դառնում (Հովհաննես 10.1-17): Սա էլ հենց նկատի ուներ Հիսուսը, երբ ասում էր. «Ես եմ ոչխարների դուռը»: Նրա ու միմիայն Նրա միջոցով մարդը կարող է գալ Աստծո մոտ:
