Հարուստները կտակում են,
Պոետները՝ պատգամում,
Հարուստները մահանում են,
Պոետներն անմահանում:

Պատգամ որդուս

Որդի՜ս, ոչ ոք հո՛րդ նման
Չի՛ կարող քեզ խորհուրդ տալ,
Հորդ խոսքը գի՛ր չէ, մատյա՜ն,
Ապրած կյա՛նք է, հավատա՜:

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Որին սպասել եմ երկա՜ր ժամանակ

Ասացե՛ք որ եկա՜,

Բայց ինքն էլ չկա՜ր:

Տեսա այն քա՜րը, որի վրա նստե՜լ,

Սպասել էր երկար

Ու առանց ինձ տեսնե՜լ, ընկել ճանապարհ:

    

Ասացեք.

- Կներե՜ք, մի պահ ուշացավ,

Գնաց՜ել էր իր երազի ետևից -

Պահն այդ ուշացավ՝ դարձավ մի ո՜ղջ կյանք

… Ու կախված մնաց հուշերից:

     
     
    

1.

    

Մենք քո զավակներն ենք, կյա՜նք

    

Ամենազգայո՜ւնը արարածներից,

    

Ու չենք հասկանում մենք կա՞նք, թե՞ չկանք,

    

Անդա՞րձ ենք զրկվել մեր կորուստներից…

    

*

Մեզ մ՛եկ անգամ ես ստեղծել, կյա՜նք,

    

Մ՛եկ անգամ ես թողնում, որ քեզ վայելենք,

    

Մենք չգիտենք, երբ կյանքից հեռանանք -

    

Մեզ դիմավորող կունենա՞նք ընկեր…

    

*

Խավարն ինչո՞ւ ես ստեղծել մեզ համար,

    

Մենք լույս աչքերի կարո՜տ ենք մնում,

    

Ապրո՛ւմ ենք ու դեռ համը քո չառած

    

Անհետ կորչում ենք պատերազմներում:

    

*

Ո՞վ պետք է ձգի սանձերը քո, կյա՜նք,

    

Ե՞րբ պետք է դուրս գաս գրկից ցասումի,

    

Որ հանգիստ խղճով քեզնից հեռանանք

    

Ու հանգիստ մարմնով հանձնվենք հողին…

     
    

2.

    

Քեզնից վայրենի ի՞նչ կա աշխարհում,

    

Կի՛րքն ու ցավե՜րը խառնել ես իրար,

    

Անցնում ես կողքից, մեզ չե՜ս նկատում,

    

Կյա՜նք, իրոք կյա՞նք ես, թե՞ մի ուրվական…

    

*

Քո խաչի գի՜նն է հիմա բարձրացել,

    

Գողգոթան դարձրել անհաս մի բարձունք,

    

Հանուն ինչի՞ ես Մարդուց նեղացել,

    

Մարդուն դարձրել անսի՜րտ, անարցունք:

    

*

Քո դաժան շո՛ւնչն է մեր մեջ տրոփում,

    

Մենք մահվան մասին ոչի՜նչ չգիտենք,

    

Մենք կո՜ւյր ենք՝ ինչպես պտուղն արգանդում-

    

Այլ կյանքի մասին գաղափար չունենք:

    

*

Երբ մենք չե՛նք լինի, դո՛ւ էլ չես լինի,

    

Մենք հյո՞ւր ենք կյանքում, դու էլ հյո՛ւր ես մեզ,

    

Հյուրընկալվողի նման քեզ պահիր-

    

 

Աշխարհ, էս ինչ էշխի ընկել,
Նազ ես ծախել զօր-գիշեր,
Նորեկ յարիս արել ընկեր,
Ետքը փանաքիս հիշել:
Մի արշինով յոթը չափել,
Ամմա թե որ չես հատել,
Րոշնական աչքդ ածել,
Իբր մի կույր ինձ խածել: